Zespół nadpobudliwości psychoruchowej (Attention Deficit Hyperactivity Disorder – ADHD) jest zaburzeniem neurorozwojowym charakteryzującym się trudnościami w utrzymaniu uwagi oraz nadmierną aktywnością i impulsywnością.
Nadaktywność jest definiowana jako podwyższony poziom aktywności motorycznej, niezwiązanej z daną sytuacją i danym działaniem oraz nieadekwatnej do aktualnych okoliczności.
Natomiast impulsywność jest reagowaniem na impulsy bez zastanowienia, osoby te nie mogą wyhamować reakcji, która jest nieadekwatna do danej sytuacji.
Dość częste w nadpobudliwości psychoruchowej są zaburzenia uwagi – od całkowitego rozkojarzenia, aż po nadmierne skupienie, które utrudniają funkcjonowanie dziecka.
Szacuje się, że nadpobudliwość występuje u 5-25% dzieci.
W ADHD diagnozuje się trwale występujące objawy, które rozpoczęły się przed 7. rokiem życia – początki można obserwować poniżej 5.roku życia, objawy powinny utrzymywać się w więcej niż jednej sytuacji.
ADHD nie jest chorobą, lecz zaburzeniem rozwojowym o zróżnicowanym podłożu.
Najczęstsze przyczyny występowania ADHD:
– wadliwe geny
– nieprawidłowości neurobiologiczne
– nieprawidłowości neurochemiczne
– zatrucia substancjami toksycznymi (ołów)
– nieprawidłowa dieta
– nieodpowiednie metody wychowawcze (czynnik modyfikujący nasilenie objawów)
Diagnoza medyczna obejmuje ocenę stanu zdrowia somatycznego oraz psychicznego. Lekarz zleca badania mające wykluczyć różne choroby, następnie przeprowadza wywiad diagnostyczny w kierunku ADHD.
Diagnoza psychologiczna ocenia stopień i dynamikę rozwoju psychicznego (bądź psychoruchowego) w stosunku do wieku, funkcje motoryczne, poznawcze, emocjonalne oraz społeczne.
Mocne strony dzieci z ADHD:
– mają talent aktorski
– są kreatywne i twórcze
– mają bujną wyobraźnię
– są ciekawe świata
– są wrażliwe, opiekuńcze
– angażują się w projekty
– są dobrymi sportowcami
Opracowała Ewelina Kubiak na podstawie książki ,,Zrozumieć dziecko z ADHD i pomóc mu’’ Magdaleny Kamińskiej